East-Timor: bananen republiek?!

Wanneer er mailtjes komen over of ik nog leef en wanneer ik eindelijk eens terug kom, is het tijd voor een update:)! Dit keer iets langer dan normaal.

Met mij gaat het (zoals jullie gewend zijn) top!! Ik zit momenteel in het veel besproken East-Timor, een land van uiterste. Straat arme bevolking maar knijter hoge prijzen (met de US Dollar als munteenheid). Ezeltjes op de weg naast de enorm witte land cruzers van de 10.000den aanwezige UN-ers etc...

Wat ik hier doe? Wachten. Wachten op mijn nieuwe visum voor Indonesie en wat een gaaf land is dat!!

Na de hele camera & iPod affaire, besloot ik het achter me te laten en van Sumatra te gaan genieten. Het magische kratermeer van Danau Toba was een perfecte afleiding. De Oerang Oetangs in de jungel van Bukit Lawang waren fantastisch en binnen handbereik.

Dit alles in groot contrast met de verwoeste kale vlaktes, de enorme massagraven en de blikken in de ogen van de lokale bevolking in Banda Aceh. Wat de tsunami daar heeft aangericht is hartverscheurend. Pulau Weh (voor de kust van Banda Aceh) was dan weer wonderschoon en met parel witte standen en een de prachtige Indische Oceaan.

Vanaf Sumatra sloeg ik Java over en vloog ik naar Bali. Na 3 uur in Kuta besloot ik geen minuut langer in deze tourist crap te willen blijven en nog 3 uur later zat ik op de boot naar Lombok. Samen met Ana (Roemenie) die ik in Singapore had ontmoet. We zagen Sengigi en reden per motor het halve eiland rond naar Kuta Lombok (wat schitterend was en waar we een stand voor onszelf hadden). Tevens bezochten we de Gili eilanden waar we Idil Fitri (eind van de Ramadan: suikerfeest) vierde met de locale bevolking in de moskee. Heerlijk eten, zittend op de grond, mannen bij de mannen en vrouwen bij de vrouwen.

Daarna reisde we in 34 (!) uur met 3 bussen en twee schepen heel Lombok en Sumbawa door naar de westelijke punt van Flores (Labuan Bajo). Daar charterde we een vissersbootje die ons twee dagen langs Komodo en Rinca voer. Het territorium van de machtige en zeer dodelijke "Komodo Dragon". Tevens dook ik hier met whit tip reef sharks, schildpadden, sting-rays, slangen en murene's, enorme tonijnen en makrelen, octopussen en een 3 meter grote Manta-ray!! Helaas moest Ana naar Thailand voor een stage en ging ik weer alleen verder.

De traditionele dorpen rondom Bajawa (met name Bena en Wogo) waren erg mooi en pitoresk, vol oude gebruiken en erg katholiek. De ochtend klim naar de drie meren (blau, bruin en zwart) van Kelimutu was fantastisch.

Mijn visum liep bijna af dus ik moest het land uit. Van Maumere (Flores) vloog ik in een "flying doctors" vliegtuigje naar Kupang (West-Timor) Vanaf daar was de reis over land naar East-Timor een spannende maar alles is goed gekomen. Nu is het wachten in Dili tot ik mijn paspoort weer terugkrijg van de Indo Ambassade en dan op naar Sulawesi!

Goed, jullie zijn weer op de hoogte!! Laat ook even weten hoe het met jullie gaat, zodat ik dat weet als ik begin december terug kom:)!! Helaas geen foto's.. het internet hier kan zeer weinig aan.

Een hele dikke kus van Tim uit Tim(or)!!


--------------------------------------------------------------------------------------

ps: voor degene die willen weten hoe de grenovergang naar East-Timor verliep, zie hier:

We (Quico, Spanjaard en ik) vertrokken van Kupang naar Atabua per bus, daar vonden we twee tieners die ons achterop de motor naar de grens brachten(1 uur). Daar aangekomen, kregen we aan de Indo kant de stempels (dan bevind je je feitelijk nergens omdat je nog een Indo, nog een East-Timor visum hebt) en liepen we door niemandsland richting het East-Timor deel. Daar bleek de immigratie dienst al vertrokken (het was 15:30u en 16:00 was sluitingstijd), wel waren er nog heel veel soldaten die iets Engels spraken en met mijn Portugees kwam ik ook ook een end! Uiteindelijk kwam een chagrijnige official terug en kregen we (lees: kochten) het visum. Alle bussen waren wel al vertrokken, dus we moesten te voet East-Timor in. Dan te bedenken dat rond het millennium en zelfs nog in 2006 deze regio een totale NO-GO was (UN medewerkers zijn hier gelyncht), was het best spannend. Na bijna een uur lopen (met 20kg) kwamen we in een klein dorpje, zonder hotel of iets. Volgens iedereen waren de bussen naar Dili al vertrokken en konden we een dag later pas gaan. Na een tijdje passeerde er toch een kleine BEMO (= openbaar vervoer Mini-van) die we aanhielden en ja hoor! ze gingen naar Dili!! (=hoofdstad). In de Bemo een gezellig gezin dat redelijk Portugees sprak. De reis ging aardig tot we rond 20.30 (pikdonker) een politie wagen achteruit de weg op zagen reiden. Ineens sprongen er aan alle kanten zwaar bewapende politie agenten (special unit) uit de bosjes en werd er een spot-light op de auto gericht. Twee agenten met M16's op het vooruit gericht gebaarde ons te stoppen en en schreeuwde dat we de auto uit moesten. Toen de chef zag dat er ook twee Gringo's (Quico en ik) in de Bemo zaten, was hij verbaasd. Hij nam ons appart en stelde ons gerust dat wij okay waren ("for you no problem my friend"). OF we wisten dat er wapens in deze Bemo waren? Euhm... nee, dat wisten we niet. Alle locale mannen (3) werden gestrip searched en de auto uitgekamd. Niets werd gevonden...

Wat bleek nou: de auto had een knalpijp (knalpot in Indonesisch) en af en toe wanneer we langs mensen reden, knalde de uitlaat heel hard. Een aantal dorpelingen dachten dus beschoten te worden en hebben de politie gebeld, haha. Ongelofelijk hoe deze dus met 20 (!!) man uitrukte om ons met grof geschut tot stilstand te brengen. Al met al een goed begin van East-Timor...:-)